Waargebeurd 1.0 Een brief aan mijn 16-jarige ik

Lieve 16-jarige ik,

Het is goed dat je mij geschreven hebt, het is goed om je hart te luchten. Wat schrok ik van je brief zeg,
ik kan me goed voorstellen hoe jij je voelt. Ik herinner de momenten waarin jij het moeilijk had...
Ik voel de pijn, het verdriet en de gevoelens van onbegrip. Waarom moeten ze jou toch zoveel pijn doen?

Ik zie je huilen onder de douche, zodat niemand je kan horen. Ik zie je weggestopt liggen onder het dekbed, bang, omdat er misschien iemand binnen komt. Wat zou ik je graag willen vasthouden, want daar verlang je naar...iemand die je vastpakt en begrijpt waar jij doorheen gaat. Ik weet het. Het is niet erg, het is niet erg om te huilen en dat jij je zo klote voelt. Het is niet jouw schuld.

Geloof je mij, als ik je zeg dat het leven mooier wordt? Je kan het je vast nog niet voorstellen, maar jouw leven wordt mooier. Maar, de pijn die je nu voelt gaat voorlopig nog niet over...het wordt zelfs erger.

Het is niet erg dat je zo boos bent. Ik vind dat je gelijk hebt, en later zul je gaan beseffen dat jou onrecht is aangedaan. Doe je voorzichtig, als je enorm boos en verdrietig bent? Je ervaart al zoveel pijn en verdriet, je verdient het niet om jezelf ook nog eens pijn te doen. Wat zou ik je graag vasthouden nu. Ik zou je al mijn liefde geven. Ik zou je troosten, ik zou je een kus geven en je weghalen uit huis. Ik zou je redden, als dat kon.
Ik begrijp dat lichamelijke pijn je een gevoel van opluchting geeft. Ik begrijp je. Je hoeft even niet te denken aan de pijn in je hart, want je aandacht wordt opgeëist door de pijn in je armen. Lieverd, je denkt dat het je sterk maakt...maar jij bent al sterk. De pijn die je voelt hoef je niet te uiten op je eigen lichaam, want die pijn duurt maar even en straks heb je alweer spijt.
Ik veroordeel je niet lieve schat. Ik wil je helpen, want ik weet waar jij doorheen gaat.

Er komt een tijd dat je niet meer wil leven...Er komt een tijd dat je hart leeg is, dat je niet meer weet wát je voelt. Maar je doet het goed hoor. Ik weet zelfs dat je moedig zal zijn, dat je de confrontatie aangaat en dat je opkomt voor jezelf.
Op een donderdagavond zul je vertrekken uit huis, met een vuilniszak vol kleding en een paar handtassen. Je zult je sterk voelen, maar tegelijkertijd voel jij je schuldig. Vluchten uit de situatie is je gelukt, maar de shit wordt alleen maar erger.

...wordt vervolgd...